Het meer is op

Na onze vorige internetsessie werden we aangeklampt door een Indier genaamd John. Ne keer een naam die we verstonden in plaats van de Mohinders en Roshannemannekes. Hij nodigde ons heel vriendelijk uit en zelfs een beetje met aandrang om zijn hele gezin te ontmoeten. Hij liet vol trots weten dat het een heel groot gezin betrof. Carol werd beloofd om ondergedoopt te worden in de magische wereld van de hennapainting en natuurlijk zou dit dan uitgebreid besproken worden met liters chai (ofte melkthee). Deze chaikelk hebben we helaas aan onze neus laten voorbij gaan... De bedoeling leek ons een beetje te onduidelijk. Met grote waarschijnlijkheid zouden we de beste henna van India aangeboden krijgen tegen een prachtig prijsje (especially for you, special price, my friend) of zouden we binnen gelokt worden in een duister achterwinkeltje waar we ons een weg naar buiten konden kopen. Of heel misschien hebben we wel de sleepover van ons leven gemist in en tussen een hecht en warm Indisch nest.
Gisteren was het feest in Jaipur. Het voorziene blauwexperiment om vrouwen te lokken hebben we niet toegepast. Ik ben zowiezo al een vrouwenmagneet en we wilden nu ook niet dat er doden vielen of vrouwen zich naakt aan mij overgaven temidden de straat. Om het dus rustig te houden begaven we ons anoniem naar een dakterras van een hotel, waar toeristen in ware VIP-stijl hun plaatsje mochten uitzoeken. Natuurlijk werd ook een hapje voorzien, een lokale specialiteit weliswaar opgediend in een bananeblaadje. Voor onze neus ontplooide de processie zich. Het begon met jongelieden die hun genot erin vonden om zware zelfgeknutselde lange palen, bekleed met kokosnoten en met bovenaan een tempelornamentje voor zich uit te dragen. Omringd door dansende en zingende medelieden en tromgeroffel probeerden ze krampachtig de paal recht te houden (no pun intended) door de kolkende massa. Na verschillende groepjes te zien passeren, was het tijd voor het echte werk. Olifanten, kamelen, ossenkarren, dansende vrouwen in allerlei gewaden, een man met een serieuze baard in een paardkostuum,...allemaal kleur- en feestrijk. En als kers op de taart : een of andere godin in een draagkoets. En maar mikken met roepies voor het goede geluk af te smeken. Waarschijnlijk de roepies die ze toch na veel gezaag weten te ontfrutselen hebben aan de toeristen.
Daarna was het tijd om afscheid te nemen van onze lieve gastvrouw en -heer. Na wat geknuffel en gekus richting nachtbus. Onze eerste ervaring met een sleeperbus. De onderrij bestaat uit gewone stoeletjes, en daarboven zijn allerlei bedden. Aangenaam om eens goed uit te rusten terwijl je je verplaatst.
En dan nu in Udaipur, in een hotel waar de uitbaatster een Nederlandse is. Ze is hier blijven plakken aan een indiaan (wat haar bezielde mag Vishnu weten) en zal straks voor ons pureepatatjes serveren. Jammer genoeg blijft appelmoes ook hier schandalig ver van de menukaart verwijderd. Het plan was om morgen een boottochtje te maken op het aanpalende meer, ware het niet dat we vandaag ontdekt hebben dat het meer droog staat door het uitblijven van de moessons de laatste jaren. Vandaag heeft het wel geregend, maar waarschijnlijk dat ietsje te weinig om onze loveboat te water te laten. Temidden het meer ligt normaal een luxehotel, waar je dan idylisch naar toe kan met een bootje. Het hotel ligt er nu nog, maar ligt nu een stuk hoger omgeven door gras en modder (Carol zegt drek).

Oei hoor ik hier de pureepatatjes roepen. We komen er aan hoor Francine. Wij danken jullie voor de waaaaaaaaandacht en keep on lezing.