Het leven zoals het is in Diu... Vaarwel...

De laatste dag in India is aangebroken, of toch zo goed als. Vanavond nemen we de nachtbus naar Ahmedabad (11 uren) om morgenochtend te arriveren en vandaar 's avonds de hele nacht (17 uren) te treinen naar Delhi, alwaar we de volgende avond dan het vliegtuig (8 uren) nemen naar Belgie. Een heuse onderneming, me dunkt! 3 dagen zonder hotel, dus ook zonder deftige wc of douche... Mama, verwacht je maar aan een welriekende dochter bij thuiskomst! :) 3 verschillende voertuigen van elk minstens 8 uur in 3 dagen tijd en we tellen daar de riksja's nog niet bij!
Vanmorgen dus de laatste keer ontbeten in ons hotel. Het zou een feest worden met Kellogs Cornflakes en chocomelk. Alles ging perfect, tot mijn makker de melk omstootte in ons bed... Troep alom... We hadden nog zo'n anderhalf uur vooraleer we de kamer uit moesten en Glen heeft nog wanhopig geprobeerd om de vlek eruit te wassen. Na een tevergeefse poging dan maar het laken met vlek aan de wasdraad gehangen om het ding toch een beetje droog te krijgen vooraleer het weer het bed op moest. 11 uur, de tijd is om... Laken nog nat en vuil, maar toch op het bed gegooid... Tsjuu toch.
Gisteren iets meer geluk gehad met de weergoden. Na enkele dagen van onophoudelijke regen, dan toch een moment van opklaring! We hebben onze stevige stappers aangetrokken en zijn te voet naar Nagoa Beach getrokken. Een goeie wandeling van 2 uur. Daar aangekomen een kaartje gelegd op 't strand en terug gewandeld. Bizar, maar ook zonder een streepje zon kan een mens verbranden! Nu heb ik al 3 'zonnemarkeringen' op mijn benen...
Gisteravond voor de verandering eens lekker gegeten in India! Nog maar eens de Malai Kofta geprobeerd en die bleek bijzonder jummie te zijn! Malai Kofta is een soort van balletje van aardappelen en groenten in een sausje. Kan heel spicy zijn, maar gisteren was 't heerlijk zoet! Op een vreemde manier het diner afgesloten met een 'cornetto'. Hier kan je op restaurant geen coupes ijscreme bestellen. Ze serveren enkel piepkleine potjes ijs, cornetto's en frisco's. Raar om binnen in een restaurant een ijsje te likken...
We hebben ondertussen ook al kunnen kennismaken met de dood... Na een korte wandeling botsten we op een troepje kijklustigen. We waren natuurlijk benieuwd wat er te zien was en er bleek een man gestorven te zijn! Toen we verder wandelden, haalde een stoet rouwenden ons in, met op hun schouders het lijk van de jonge man, hoofdschuddend, op een draagberrie met bloemen. We konden alleen maar hopen dat het allegaartje niet op weg was naar de zee, om het lichaam er naar de eeuwige jachtvelden te sturen...
Gelukkig was er ook feest in Diu. Elke dag een luidruchtige parade met vuurwerk, dans en getrommel. Blijkbaar gaven 2 mensen elkaar het ja-woord en dan moet dat hier zeker een week lang gevierd worden! Nu eens de man op het paard, dan eens de vrouw... Zelfs terwijl ik hier zit te typen, komt er net een nieuwe parade luid trommelend voorbij! Het leven zoals het is in Diu, een lach en een traan...