Kzit op het dak van de wereld...

Delhi dag 2, the sequel. nog broeiender dan de dag ervoor, zelfs een pauze moeten inlassen om te ontsnappen aan de allesverschroeiende hitte. Als oplossing om toch nog wat van Delhi te zien, overgegaan naar een prive-chauffeur in een aircobakske die ons overal naar toe bracht. Niet alles wat vertelt wordt over de Delhinaars blijkt te kloppen : Carol wordt niet om de 5 minuten betast alhoewel ze volgens de normen nogal gewaagd gekleed gaat ;-) Moet ik daaruit nu afleiden dat ze onmetelijk ugly is en dak der mee opgescheept ga blijven of dat ze wel een beetje bang zijn van haar stoere look met oorrringen. De vrouwen bekijken haar acsessoires allezins met veel aandacht. Na dag 1 waren we allezins al meer bestand tegen de aandringerij en de drukte van die opgefokte mensen hier. We moeten wel vaststellen dat we ondertussen al 3 keer vervloekt geweest zijn omdat we niets wilden geven. Ze beginnen in het Engels te babbelen en als je niets geeft volgt er een Indische sneer die goed lijkt op een voodoo-bezwering.Gelukkig hebben we ons geluk afgekocht in de plaatselijke Hindu-tempel door abuiselijk een briefje van 500 roepie te doneren. Ja dames en heren, vanaf nu zijn Brahma, Vishnu en diene andere pipo voor altijd onze steun en toeverlaat wat prachtig aangetoond werd door het markeren van een rode bol op ons voorhoofd. Vanaf nu gaan we dan ook door het leven als Krishna Mouchie en Sikh Lenny. U mag buigen als je ons tegenkomt.
Delhi sloten we gisterenavond af in stijl, zijnde in een bar met eem pintje. Een pintje bleek te weinig, met als resultaat dat we nu drie nieuwe indische vrienden hebben waarvan we u de namen onthouden omdat we ze toch niet konden onthouden, laat staan typen. Jammer genoeg kwam de harde realiteit toen we om 2u30 op moesten om ons vliegtuig naar Leh te halen. Ja, voor u zitten momenteel 2 verslagen
slapelozen die zo dadelijk zullen crashen dat het geen naam heeft. Kleine voorstelling : Leh is laat ons zeggen een kleine oase van rust en lekker eten op pakweg 5300 km hoogte te midden van de Himalaya. Rond ons een berglandschap om u tegen te zeggen met besneeuwde hoge pieken, tempels en gebedsvlaggetjes. Niettegenstaande gewaarschuwd voor het hoogteverschil moesten we zonodig eens een bergje beklimmen om zo'n Dalai Lama-tempel te bezoeken. Resultaat : ademtekort, hartkloppingen, 3 keers moeten stoppen onderweg, bijna ingehaald door een 60jarige dagtripper, maar...we made it. En we kunnen u zeggen : waaaauw.Epo is hier overbodig, de high wordt ier netjes verzorgd door een overproductie van rode bloedcellen. Voor de vrouwen jaloers te maken : ik hoor in de verte ook al denken, brrr dat moet daar koud zijn. Nee, hoor een lekkere 30 graden doet het hier wel. Resultaatis natuurlijk een lekker bruin kleurtje, waarvan de meeste Indiers al denken : miauwkes. Door het vele zweten vallen onze kilo's er af waardoor de aanbiedingen voor model blijven toestromen.
Dus na een beetje mindere start voelen we ons hier echt kiplekker en op ons gemak. Een gesprek met de 'champion of earcleaning' leerde ook dat mijn oren properder zijn dan die van Carol. Onbegrijpelijk denkt u, ik denk het niet.
Morgen op het programma : ontbijtje met croissants en bezoek aan enkele kloosters. En u?
P.s. : nog altijd geen diarree of andere rare ziektes (mentale ongezondheid niet meegerekend). Tot de volgende!