Glen kan het weer an

Geen zorgen, geen zorgen,...het genezingsproces ging heel vlotjes. Terwijl ik dit typ ben ik opnieuw in topvorm en dat is te danken aan de sterke medicatie en natuurlijk de bepamperende (letterlijk?) zorgen van mijn allerliefste.
Gistermorgen om 4u30 vertrokken voor een 2daagse bustrip naar Manali. Ook gelegen in de bergen, maar dan compleet tussen het groen. Dag 1 : 14u op de bus, dag 2 : 6u. Een experiment dat je eenmaal moet gedaan hebben, maar daarna nooit meer, tenzij het speen en doorligwonden dingen zijn die je altijd al wilt gehad hebben. Maar toch, prachtige landschappen onder de vorm van woeste bergen met sneeuwtoppen, woestijnlandschap, wilde paarden, duizenden watervallen,...en ondertussen stop je in tentenkampen bestaande uit 3 tenten. Toilet = natuur (owee als je je gevoeg achter hun tent wil doen).
Ongelooflijk wat voor bergpaadjes je berijdt. Ze zijn nipt genoeg voor de bus, maar toch wordt er nog beslist dat de truck van de andere kant ook moet passeren. En nog stranger : er zijn hier zotten die op deze hoogte en met deze onherbergzaamheid beslissen om een heuse fietstocht te doen.
Ook prachtig om te zien : het beroep ik-doe-alsof-ik-aan-de-weg-werker. Er staan/liggen hier echt letterlijk 100den mensen die aan de weg werken. Maar werken betekent hier er naar kijken en hopen dat het probleem zich oplost. Als er beslist wordt om te werken met een schop, zijn er 3 mensen nodig. 1 heeft de schop in de handen, er hangt een koord aan zodat een 2de er kan aan trekken en natuurlijk een derde die kijkt of het goed gaat.
De weg zelf ondertussen ging van erg ruige natuur tot groene heuvels in de wolken tot gieren naast onze bus vlogen. 1000den foto's ervan proberen te trekken, maar er maar niet in slagen om er 1 te overtuigen om scherp voor de foto te poseren.
Juist voor Manali passerden we kleine dorpjes waar er wel 300 winkeltjes waren waar ze 2dehands skipakken uit de jaren 80 verkochten, terwijl er kilometers in de buurt geen spat sneeuw te bekennen valt (we kid you not!). Eenmaal aangekomen in Manali hadden we niet eens de tijd om het stof van de reisweg (echt zwart) uit onze neus en oren te halen. Bij de eerste stap uit de bus werden we aangeklampt door verschillende Indiers die allemaal wilden dat we in hun hotel overnachtten. Zelfs als je eerst naar toerismebureaus gaat komen ze met je mee en blijven ze op je wachten. Maar we zijn er in geslaagd onze koelte te bewaren (maar 2 doden en 3 zwaargewonden) en zijn terecht gekomen in een knus hotelletje tussen een appelboomgaard. Het ligt in het oude gedeelte van Manali, wat ons eigenlijk een beetje doet denken aan de verkoopstandjes van Pukkelpop, met als enige verkopers Indiers. Ieder moment verwachten we vanuit de boxen te horen : Dames en heren, welkom op Pukkelpop 2008... Het loopt hier dus vol met hippie's. Meisjes en jongens lopen hier rond in van die typische tie-dye tshirts, geitenwollensokken, dreadlocks, jointjes roken samen, bob marley op de achtergrond,... Het echte leven zoals het is in India dus. Vanavond wordt het dus plannen smeden hoe we samen hand in hand de wereld kunnen veranderen samen aan de waterpijp lurkend. (Voor de mama's : niet waar hoor ;-))
Morgen gaan we ne keer op ons gemak de streek verkennen en puree proeven als fijne afwisseling voor de rijst.
Ons blijft nog een kleine bedenking : in heel India hebben wij nog geen enkele kat gezien. Er loopt en vliegt hier van alles : paarden, ezels, koeien, duiven, gieren, bergklappers, bergmarmotten, geiten,...maar nog geen enkele kat bespeurd. Tot nu toe hebben we ook nog niet ontdekt wat kofta precies betekent op de menukaart. Heeft het 1 iets te maken met het andere?
Bij deze een opnieuw gezonde groet en vele knuffels van mijn liefste aan iedereen.